Kagami x Kuroko, część 1

SIEMA, JA ŻYJĘ~!
I wiem, wiem, jestem strasznym leniem~
Nie napisałem prawie nic, ale goni mnie wszystko *Kłamiesz! Jutro jedziesz na miasto, przyznaj się! - Saiowy Pan Mózg* no i tego, tak jakby nie było czasu, eheheheee~
Ale koniec pierniczenia!
Rozdzialik dedykuję mojemu wspaniałemu Sebusiowi, bez którego popędzania nawet tego starego opka by nie było.
(Tak, jestem aż tak leniwy, że nie chce mi się zrobić kopiuj-wklej .___.)
Opowiadanie pisane przed Bożym Narodzeniem, madafaka XD Nieskończone, niedopisane, ale jest. Wstawię dwa rozdziały z czterech, żeby się przypadkiem komuś nie nudziło =w=
Bez dalszych wstępów - proszę, przedstawiam Waszym biednym oczętom pseudo yaoi w wykonaniu dwóch przystojniaków z anime "Kuroko no Basuke", a mianowicie protagonisty i jego Światełka, Kagamiego.
Zapraszam~

Kuroko no Basuke

Kagami x Kuroko

Wesołych Świąt!

20 grudnia, 19:37

Było okropnie zimno. No, ale to chyba normalne o tej porze roku. W końcu jest zima. Znaczy jeszcze nie ma śniegu, ani nic, chociaż nikomu nie przeszkadzałoby, gdyby spadł. Bo w końcu niedługo święta. A dokładniej, za cztery dni.

A ja, zamiast pomagać mojej ukochanej rodzince w przygotowaniach do tych najlepszych dni w roku, sterczę tu jak jakiś głupek niedorobiony, czekając na cień. Wiem, brzmi to absurdalnie, ale tak jest.

Tetsuya Kuroko - koleś z mojej klasy, który postanowił zostać moim cieniem, żeby pomóc mi zostać najlepszym zawodnikiem w Japonii. A teraz cały czas się za mną włóczy, nie tylko na boisku.

W sumie, nie przeszkadza mi to, całkiem gościa lubię. Ale jest też irytujący, nigdy nie da się odgadnąć, o czym myśli, bywa wredny na ten swój bezwyrazowy sposób i, najgorsze, ciągle pojawia się znikąd i zawsze udaje mu się mnie przerazić. Chyba to gnom lubi, bo robi to tak często, jak się tylko da.

No a teraz cieniowi mojemu kochanemu zachciało się wpaść do kolegi na urodziny. Ale taki mały minusik, ten kolega niezbyt mnie lubi. Już raz chciał zasztyletować mnie nożyczkami.

Więc Kagami, jak zwykle dzielny i odważny, mając na uwadze swoje życie powiedział, że chwilę poczeka. Chwilę. Nie dwie godziny, trzydzieści siedem minut i czternaście sekund! Miał mu tylko dać prezent, do cholery!

A ja w dodatku zaczynam się robić głodny... Bardzo, bardzo głodny. A za rogiem jest knajpka "Maji Burger"... Poczułem, jak ciepła strużka śliny spłynęła mi z ust. Szybko wytarłem ją rękawem i już praktycznie czułem zapach pysznego burgera, już prawie czułem w ustach jego smak... Nagle okropnie zaburczało mi w brzuchu.

Nie to nie, niech se Kuroko siedzi u Akashiego, ja idę na hamburgera. Odwróciłem się na pięcie i rąbnąłem w coś.

- Kagami-kun - noż kuźde, on nie może jak normalny człowiek do mnie podejść?!

- ILEŚ TY TAM SIEDZIAŁ, IDIOTO?! - jestem jak zwykle opanowany i uprzejmy - CHCESZ, ŻEBYM CI Z GŁODU WYKITOWAŁ?! - Kuroko spojrzał na mnie tymi swoimi błękitnymi ślepiami i aż mi się śmiać zachciało. Wyglądał trochę jak pies. Już nie byłem taki wkurzony.

Dzieciak dobrze na mnie działa, nerwica mi przechodzi. Chociaż w większości przypadków to on ją wywołuje. A co tam, ćwiczmy cierpliwość. No ale w brzuchu dalej burczy, a widokiem tego debila się nie najem.

- Idziesz ze mną - warknąłem, nadal lekko zbulwersowany, chwytając go brutalnie za nadgarstek. W ciągu tych prawie trzech godzin zdążyłem całkowicie przemarznąć, więc ciepłe ciało Kuroko wywołało u mnie gęsią skórkę.

- Masz zimne ręce - no odezwał się bystrzacha tym swoim beznamiętnym głosem - Nie wziąłeś rękawiczek?

Ledwo się powstrzymywałem, żeby się na niego nie wydrzeć, że miałem czekać tylko chwilę, a nie trzy godziny, więc nie brałem tych walonych rękawiczek. Ale mimo wszystko postanowiłem mu trochę podokuczać. Też chcę mieć coś od życia.

- A ty wziąłeś? - spytałem, na co Tetsuya pokazał mi prawą dłoń, której nadgarstek dalej targałem. Miał na niej zwykłą, szarą rękawiczkę.

Jednym szybkim ruchem zdjąłem ją i z ledwością wcisnąłem na swoją wielką łapę. Albo to ja jestem przerośnięty, albo to z nim coś jest nie tak. No bo jeszcze nie widziałem faceta o tak drobnych i kobiecych dłoniach. W ogóle Kuroko był jakiś niedorobiony. Mały, cichy, niewidzialny, w dodatku ciągle ma przymuła. Ej, a może on coś bierze?

- Kagami-kun, oddaj - powiedział wyżej wymieniony, jak zwykle bez żadnych emocji.

- Nie - wystawiłem do niego język - Stałem tam trzy godziny i czekałem na ciebie jak idiota, więc teraz ty możesz trochę pocierpieć.

Cały czas szliśmy w stronę "Maji Burger".

- Zimno mi. Możesz mnie puścić, Kagami-kun? - zapytał. Oczywiście - bez wyrazu.

- Nie, bo wsadzisz łapę do kieszeni albo mi zwiejesz. Masz cierpieć.

Tetsuya spojrzał się na mnie tym swoim obojętnym wzrokiem i wcisnął swoją dłoń (łącznie z moją) do kapsy. Mało było miejsca w kieszeni małego kolesia, więc moja dłoń wystawała z niej wygięta pod dziwnym kątem, ręka Kuroko mnie gniotła z jednej strony, ogółem było cholernie niewygodnie, ale przynajmniej ciepło.

W końcu byliśmy pod wejściem do knajpki, okazało się, że wcale nie jest stąd tak blisko do Akashiego.

Weszliśmy do środka i od progu uderzyło nas przyjemnie ciepłe powietrze i zapach burgerów. Jeszcze przyjemniejszy od ciepełka.

Już chciałem iść do kasy, żeby zamówić "to co zwykle", czyli stos składający się z dwudziestu ośmiu burgerów, i może waniliowego shake'a dla Kuroko. Niech zna mą hojność. Ale mi nie wyszło. Gdy odchodziłem, coś pociągnęło mnie za rękę i znowu usłyszałem ten okropnie irytujący głos bez emocji.

- Kagami-kun... Ręka... - spojrzałem na moją lewą dłoń, która dalej była w kieszeni Kuroko. Chciałem ją wyjąć, ale... Nie dało się. Szarpnąłem mocniej, ale nie chciałem podrzeć kurtki dzieciaka, bo jeszcze mi się zaziębi na święta i kto mi da prezent? Wspominałem już, że jedną z moich zalet jest bezinteresowność? Tetsuya też szarpnął, ale nie udało się. No świetnie, w brzuchu mi burczy, a ja mam rękę zaklinowaną w jego kieszeni. Dzieciak szarpnął ręką jeszcze raz, a potem przekręcił dłoń tak, że trzymałem jego zaciśniętą pięść w mojej. Swoją drogą, ciepłe miał łapy. I takie jakieś delikatne. Jak papier toaletowy. W końcu jakoś udało mu się wyjąć rękę.

No ale co ze mną, cholera?! Chwilę się z tym mocowaliśmy, ale w końcu dałem radę i poszedłem po prowiant.

Gdy wróciłem z zadowoloną miną do tego stolika, przy którym zawsze siadam, a Kuroko zawsze się wprasza, mówiąc, że był pierwszy, dzieciaka tam nie było. Postawiłem tacę i shake'a i zacząłem się rozglądać po sali, przy okazji odpakowując jednego burgera i zjadając połowę jednym gryzem. Kuroko nigdzie nie było, więc pomyślałem, że może poszedł do toalety, czy coś. Odwróciłem się do ziemi obiecanej, którą była moja taca, i zobaczyłem Tetsuyę siorbiącego to waniliowe coś i wlepiającego we mnie te niewinne, niebieskie patrzały.

Ja tu chyba na zawał zejdę, albo prędzej hamburgerem się uduszę. Zadławiłem się, a ten się tylko gapi. Bez emocji. NO JA TU UMIERAM! Gdy zaczęło brakować mi tlenu, on dobrodusznie podał mi swojego shake'a. Szybkim ruchem zabrałem go i wypiłem połowę zawartości. Zimne, okropnie. Jak on może pić coś takiego w taką pogodę? Zerknąłem za okno, za którym zaczynało się robić coraz ciemniej.

Kaszlnąłem sobie jeszcze ze dwa razy, żeby wróciła mi mowa, i może też trochę dla dramatyzmu.

- Masz - podałem Kuroko burgera - Dla ciebie. O mało mnie nie zabiłeś, ale koniec końców, uratowałeś. Jedz. Tylko się nie udław - powiedziałem trochę złośliwie.

- Dziękuję - powiedział lekko zdziwiony Kuroko, ale nadal nie okazywał żadnych emocji.

- Ech... - rozwaliłem się na siedzeniu i podparłem łokciem o blat - Uśmiechnąłbyś się chociaż – powiedziałem, nachylając się do niego przez stolik. Złapałem jego policzki w palce i podniosłem do góry, tak że rozciągnąłem mu usta na całą długość i wyglądał cholernie śmiesznie. Jak jakaś niedorobiona żaba. Szkoda, że potrzebuję do tego dwóch rąk, bo gdyby nie to już miałby zdjęcia, którymi mógłbym go potem szantażować. Tyle przegrać.

- Widzisz - starałem nie udusić się ze śmiechu - tak wyglądasz o wiele lepiej - ledwo powstrzymywałem się, żeby nie wybuchnąć śmiechem na cały głos. Puściłem go, bo już nie wytrzymywałem.

- Naprawdę? - zapytał inteligent z najwyższej półki.

Już chciałem powiedzieć coś wrednego, ale powstrzymałem się, bo całkowicie mnie zaskoczył. Uśmiechnął się do mnie bardzo leciutko, ale i tak myślałem, że to jakieś głupie przywidzenia. Potarłem oczy, ale Tetsuya nadal się uśmiechał. ON UMIE OKAZYWAĆ EMOCJE?!

- TY UMIESZ OKAZYWAĆ EMOCJE?! TY W OGÓLE MASZ EMOCJE?! - większość ludzi w knajpce spojrzała w stronę naszego stolika, ale zauważyli tylko dwójkę nastolatków, z których jeden pożerał już chyba piętnastego burgera. Nie było w nas nic ciekawego, więc zaraz powrócili do swoich zajęć. Kuroko spojrzał na mnie znowu bez wyrazu.

- W końcu jestem człowiekiem... - wzruszył ramionami - To chyba normalne, nie?

- No... Tak, ale nie u ciebie! - powiedziałem głośno, nadal zszokowany. Dzieciak wydawał się być trochę smutny w tej swojej obojętności.

- Ja... Mam emocje, jest ich we mnie dużo. Bardzo dużo... Ale nie jestem za dobry w okazywaniu ich... Krępuje mnie to - powiedział, wzruszając ramionami. Bez wyrazu. Oczywiście.

- Wow, pierwszy raz powiedziałeś mi o sobie tak dużo - wyszczerzyłem twarz - Może jeszcze będą z ciebie ludzie.

Pożarłem ostatniego burgera, Kuroko dopił shake'a i wyszliśmy z knajpki.

- Ech... - westchnąłem, zakładając ręce za głowę - Ale się nażarłem.

- Kagami-kun - no nie, nie mogę. Niech on okaże te walone emocje, bo mu coś zrobię! - Oddasz mi rękawiczkę?

- Nie.

- Kagami-kun, proszę. Zimno mi - oho, chyba się zniecierpliwił. Nie oddam mu, ale nie chcę, żeby się przeziębił. O ile da się przeziębić przez rękę.

- Daj łapę - wyciągnąłem do dzieciaka rękę.

- Co? - zdezorientowany przekrzywił głowę. Jak pies normalnie. Znowu mi się zachciało śmiać. Westchnąłem rozbawiony i złapałem jego małą dłoń.

- Masz zimną rękę, jest jeszcze gorzej - maruda. Ale co tam, Kagami jest miły i uprzejmy. Podniosłem tą kobiecą łapkę do ust i zacząłem na nią chuchać.

- Nadal mi zimno - on się chyba ze mną drażnił.

- To se ją kurde wsadź pod czapkę!

- Nie mam czapki - co fakt to fakt.

- Uno momento por favor, inteligencie - wolną ręką zacząłem grzebać w przedniej kieszeni spodni i w końcu wygrzebałem dosyć zmaltretowaną czapkę z pomponem. Nie moją, w sumie to nie wiem, czyją, ale była. Różowiutka. Wcisnąłem mu ją na łepetynę i zacząłem się chichrać.

- Może jeszcze szalik do kompletu znajdziesz? - zapytał Tetsuya, jak zwykle beznamiętnie.

- A wiesz, zaczekaj - niezbadane są czeluście moich spodni.

No i znalazł się szaliczek. Oczywiście - różowy. Skąd ja to w ogóle mam? Nieważne. Szalik był mięciutki, puchaty i bardzo długi.

Mi też było trochę zimno, więc zawinąłem sobie nim szyję ze trzy razy, a potem dopadłem Kuroko i oplotłem go resztą szalika. Jego końcówki irytująco dyndały, więc postanowiłem je związać. Niechcący przyciągnąłem do siebie dzieciaka, tak, że stał naprzeciwko mnie. Z czymś mi się to skojarzyło.

- Niniejszym łączę nas węzłem małżeńskim - Kuroko walnął facepalm'a - i ogłaszam nas Kagamim i Kuroko, światłem i cieniem, mężem i żoną~! - zawiesiłem dramatycznie głos. Czy ja naprawdę jestem tak debilny? Tetsuya chyba myślał o tym samym. Nagle wybuchnąłem głośnym śmiechem.

- To było głupie, Kagami-kun - dzieciak był chyba trochę zażenowany.

- Głupie?! - wrzasnąłem, między atakami śmiechu - To było IDIOTYCZNE!

Tetsuya spojrzał na mnie jak na jakiegoś psychola i zrobił coś, czym zaskoczył mnie po raz drugi. Zaczął się cichutko śmiać.

- Nie ciesz się, bo ci tak zostanie – dałem mu pstryczka w czoło - Idziemy, czy sterczymy tu, aż nam tyłki poodmarzają? - nie czekając na odpowiedź, złapałem kurdupla za rękę i pociągnąłem za sobą.

Przeszliśmy tak kawałek, a ja nagle zobaczyłem nasze sylwetki odbijające się w wystawie zamkniętego sklepu. Wyglądaliśmy jak jakaś porąbana para. Pomyślałem, co by było, gdyby ktoś z drużyny nas tak zobaczył i aż zrobiło mi się gorąco. Szybko wyplątałem się z szalika i puściłem Kuroko.

- Muszę już iść - powiedziałem, przelotnie na niego zerkając. Był trochę zdziwiony.

- Kagami-kun... - zaczął, ale nie dałem mu dokończyć.

- Cześć! - krzyknąłem przez ramię, idąc do domu szybkim krokiem.

Po chwili już prawie biegłem. Obejrzałem się do tyłu i zobaczyłem Tetsuyę, idącego wolnym krokiem w stronę swojego domu. Po ziemi za nim wlókł się różowy szalik.

Szybko dotarłem do domu i walnąłem się na łóżko. Prawie od razu zasnąłem.

***

KOMENTUJCIE, BO WALNĘ FOCHA .______.